小 楼

小 楼

                        

昨夜又东风

                        昨夜

                        罗裳翩跹若惊鸿

                        滴滴泪  滴湿

                        握得住文笔握不住江山的手

                        终汇成

                        一江春水向东流

                        隔屋有星  月影如火

                        挥不走   长湖泛舟

                        玉树银花题诗又唱和……

                        帝王叹

                        再不见  纤纤锦凳舞秀足

                        却没想

                        亡国百姓苦如囚

                        自古水载水覆舟

                        无限江山

                        经得起励精图治的摔打

                        经不住骄奢淫逸的消磨

                        偏安一角

                        城破君俘不足惜呵

                        痛只痛

                        士兵和宫娥被活活拖去

                        押了李后主的韵律……

                        从此读小楼有一种激愤

                        从此望小楼有一种顿误

文采是有的，看了你这么些诗，说说个人的意见。一是缺乏人间烟火味，这个是阅历限制的，没有办法，但就书中说书中，还是没有跳出圈子。二是厚重方面，也觉得不够。这也是没有办法的事。年轻时候的诗，适宜清新，清新虽然不厚重，但好在干净利落，像汪国真的诗，以意取胜。写文章要心情有情，笔下见情，不一定打动谁，好歹显得厚实。
一点拙见，勿怪

另外，境界上狭窄了一些，还是单从书中说事的原因。就小楼而言，其实适合夕阳，不宜说理